Жыццёвае...

Пачну з таго, што я жыву ў невялічкай вёсачцы, дзе колькасць жыхароў не перавышае і дзевяноста чалавек.  Жыву  з братам, мамай, татам і стрыечнай бабуляй. Зараз бабулі восемдзесят пяць гадоў, паўвека з якіх яна прапрацавала на ферме. Тое, што яна расказвае з гэтай часткі свайго жыцця, я заўсёды слухаю са здіўленнем, з нейкім захапленнем,  быццам ўсё гэта такое далёкае, нерэальнае… А як жа думаць інакш, калі цяпер і ўявіць цяжка, што дваццаць дзве каровы можна падаіць рукамі ды яшчэ тры разы ўдзень?!  Як паверыць, што гэтая маленькая бабуля ў свой час, пасля смерці бацькоў, сама яшчэ будучы маладой дзяўчынай, працавала адна ў полі, арала, баранавала, сеяла, гадавала зусім  малых двух братоў і сястру, цягала мяшкі, ваду… Адна. І нават пастарэўшы, калі ўжо пара проста сядзець ля акна і глядзець на вуліцу,  а ўзімку вязаць, яна ўстае раней за ўсіх,  рвецца да работы, цэлы дзень усё тупае, тупае па хаце, стараецца хоць нечым дапамагчы, абы не сядзець проста так, не быць без справы.  І ўсё таму, што чалавек прывык так жыць, што некалькі дзесяцігоддзяў назад усё было па-іншаму, не так, як мы  жывём зараз. Нехта скажа, што так павінна быць, што час мяняецца, мы не стаім на месцы, яны жылі так, а мы жывём па-другому… Я ж згаджуся са словамі аднаго з маіх настаўнікаў, што мы, дзеці дваццаць першага стагоддзя, нагадваем нечым аранжарэйныя кветкі. Хіба трэба большасці з нас хадзіць па пяць кіламетраў да школы і назад? Хіба павінны мы больш паловы дня працаваць у полі? Нам не трэба самім зарабляць на жыццё, купляць сабе вопратку, думаць, чым сёння падмацаваць сябе, як і што паесці заўтра… А часам цяжка проста памыць посуд, прапыласосіць ці падмесці падлогу, прыбраць у пакоі… І таму я захапляюся людзьмі таго часу. Столькі цярпення, мужнасці, сілы і вытрымкі…

   Яшчэ некалькі дзён назад бабуля выглядала здаровай, як заўсёды выконвала сваю невялічкую работу, карацей,  жыла звычайным жыццём… Але неяк я прыйшла са школы і ўбачыла, што яна ляжыць на ложку … Першы раз за ўсё маё жыццё! Мама сказала, што бабуля захварэла. Мабыць, грып. Таблеткі, антыбіётыкі, уколы… Але так нязвыкла бачыць яе ў такім стане, паўтаруся, першы раз ў жыцці я бачыла яе такой. Напэўна, таму, што я ніколі не задумвалася над гэтым, над тым, што ўсё мы не вечныя, што кожнаму адмераны свой шлях…

   Сёння панядзелак. Я прыйшла са школы і пачула ад мамы, што бабулі яшчэ горш. Днём была тэмпература, пачаліся трызненні, бабуля нешта вярзла пра ваду, пра брата, ружанец, праз сон гаварыла пацеры. Мама разумела, што трэба званіць на “хуткую”, бо тэмпература 38,4 смяротна-небяспечная для людзей у гэтым узросце.

   Наша вёска знаходзіцца за дваццаць кіламетраў  ад раённага цэнтра. Здаецца, не так і далёка, і дабрацца ёсць на чым. Але парадокс у тым, што па медыцынскую дапамогу мы павінны звяртацца ў другую вёску,  да якой дабрацца самаму немагчыма, бо аўтобусы, як правіла, туды не ходзяць. Мама пазваніла ў раённую бальніцу. Трубку зняла, напэўна, санітарка, бо калі мама растлумачыла сітуацыю, тая сказала, што зараз пакліча дыспетчара. Паклала трубку на стол, але ўсё роўна чувалася ўсё, пра што гаварылі  на тым канцы. Тая, што санітарка, па-свойму растлумачыла ўсё дыспетчару адной кароткай фразай: “Старушке восемдесят пять лет, и ещё хотят в больницу положить”. Слухаць непрыемна, але таго патрабавала сітуацыя. Калі ўзяла трубку гэты дыспетчар і мама яшчэ раз ўсё паўтарыла, то тая  проста растлумачыла : “Относитесь не к нам, звонить в Н”. Звоніць мама ў гэтаю самую вёску Н, дзе яе… накіравалі ў раённую бальніцу… І што рабіць?

   Шаноўныя, зразумела, звычайныя людзі, што жывуць у вёсцы не могуць даваць кожнаму ўрачу па паўсотні амерыканскіх ці  беларускіх. Ну выбачайце! А як жа абавязкі доктара, ды хай нават не доктара, а проста чалавека? Ну і што, што маей бабулі 85! Ды хоць 105, але ж дапамога патрэбна! Нам можа толькі сніцца, колькі яны працавалі, цярпелі ў свой час! І што, усё для таго, каб пад старасць яго адпраўлялі з адной бальніцы ў другую? Якая ж розніца, куды, да якой вёскі мы адносімся, калі размова ідзе пра жыццё чалавека??? Ды ну іх  усіх… А мне крыўдна. Крыўдна проста па-чалавечы за бабулю. За слёзы ў яе вачах, калі яна ўспамінае сваё мінулае, за тое, што разумее зараз сваю бездапаможнасць…

   … Доктар усё-такі прыехаў, калі мама пазваніла непасрэдна яму, бо ён памятаў яе і нашу бабулю. Як кажуць, свет не без добрых людзей. І дзякуй Богу.